“Beden Tiyatrosu: Duygular, İhtiyaçlar, Hayaller ve Arzular Sahnesi…”

“Beden Tiyatrosu: Duygular, İhtiyaçlar, Hayaller ve Arzular Sahnesi…”

Bu sabah ilk defa bu kadar somut bir şekilde, dün, üç yıl hatta kırk yıl öncesinden kalma duygu, ihtiyaç, hayal ve arzularımın, Beden Tiyatrosu’ndaki bir direnişine maruz kaldım. Ben hayata ara verip oturup, onlarla bir süre kalmaya izin verene kadar bedenimi hiçbir şey yapamayacak şekilde dondurup hareketsiz bıraktılar. Onları bastırmaya görmemezlikten gelmeye ısrar ettiğimdeyse zihnimi paralize ettiler, hiçbir şey yapamaz oldum.

Ve durdum. Yıllar itibariyle gerçekleşme oranlarına bağlı olarak bedenimde kayıtlı bazı duygu ve ihtiyaç sahnelerini oynatmaya başladılar. Önceki hayat tecrübelerinden Aristotalesçi hazır metinler de oynuyorlar, çağdaş yeni taze metinler de.

Muhtemelen yıllardır görülmek duyulmak için çırpınıp oynuyorlar rollerini dürüst bir şekilde. Ne kadar görmezden gelip, rollerini kötü oynuyorlarmış gibi davransam da küllerinden tekrar doğarak, daha bir gerçekçi oynamaya devam ediyorlardı rollerini Beden Tiyatrosu’nda, duygular sahnesinde. Aslında “Beden Tiyatrosu, Duygular ve İhtiyaçlar Sahnesi” nde. Muhtemelen seyircisi olsa da olmasa da matine matine oynuyorlardı.  Dün, beş yıl önce ve biraz evvel de.

“Eninde sonunda Elvan ya da yanındakiler oyunumuzun güzelliğini eşsizliğini metnin vermek istediği mesajı görecek duyacak anlayacak. Belki sever de.” diyerek. Bıkmadan, yorulmadan, azimle, ümitle…

Duyguların bazen tek tek monologları ve sahneleri var bazen ihtiyaçlar hayaller ve arzularla birlikte. Tiratlarını en iyi şeklinde dile bedene getirip bir tepki görmeyi bekliyorlar. Elvan ya da yanındaki diğer seyircilerden.  Görmezden gelinmek yerine bir karşılık görmek.  “Ne iyi oynadınız rolünüzü, hissettim “katarsisi…Bravooo!!” şeklinde. Belki de onaylayan bir baş hareketi tokluğuna da…

Oynadıkları bazı oyunlar çok oyunbaz eğlenceli flörtözken bazıları ağır dram. Ne gelir elden hayat sahnesi böyle. Bir gün ayakları yerden kesici bir gün hem bedeni hem ruhu cimcikleyici. Tiyatronun işletmecisi ve diğer seyirciler hep komedi, eğlence seyretmek istediğimiz surece

Bir süre seyrettim, sonra sorumluluk ve vazifeler zihnimde dans etmeye başlayınca “Gördüm bunları, biliyorum bu sahneleri” diyerek yerimden kalkacak oldum, belimde şiddetli bir şimşek çakmasının acısıyla gerisin geri yerime oturdum. Öğleden sonra oldu, ikinci matineye geçtik sanırım. Oyna oyna oyunları bitmedi.

Meğer ne lezzetli ne seyirlikmiş gösterileri. Komedisi ayrı, dramı ayrı lezzetli. Metinler aydınlatıcı, gerçekten katarsistik, terapötik.

Henüz bir sendikaları yok Beden Tiyatrosu, Duygular ve İhtiyaçlar Sahnesi’nin.

Ancak şimdiden hızla organize olduklarını görebiliyorum.

Ben onları görüp seyrettikçe daha bir kendilerine güvenleri arttı ve hem haklarını hem tiyatrolarının haklarını sonuna kadar arayacaklar gibi…